سنگ قلیچ خان در روستای خمی از توابع شهرستان بردسکن

سنگ قلیچ که نزدیک به هزار سال از قدمت آن می گذرد سال های سال است که محلی برای فضای گردشگری و تفریحی در روستای خمّی از توابع شهرستان بردسکن می باشد.

ایام عید به ویژه ششم عید، روستای کوچک «خمّی» حال و هوای دیگری به خود می گرفت. بچه ها صبح زود از خواب بیدار می شدند، گل های «بی بی نوروز» را در ظرف آبی ریخته و می جوشاندند تا له شود و رنگ پس دهد، پس از آن تخم مرغ ها را با آن رنگ می کردند؛ مادران آجیل و میوه آماده می کردند و همه لباس نو می پوشیدند. پای بر پهنه کوه گذاشته به دیدار «قلیچ خان» می رفتند.

آن روز، روز شادی، محبت و دوستی بود. تا نزدیکی غروب آفتاب رقص، آواز، بازی و سرگرمی بود و قلیچ خان از اینکه امروز میزبانان خود را میهمان کرده، در پوست خود نمی گنجید.

هنگام مرگ قلیچ خان، زن و مرد، پیر و جوان، دختر و پسر و حتی بچه های خردسال برایش گریستند و او را با احترام فراوان در قبرستان و کنار درگذشتگان خود دفن کردند بر روی قبرش سنگی بزرگ و گرانبها نصب کرده و نوشتند: آرامگاه اعلی حضرت، خلدآشیان، جنت مکان «محمد صادق قاینی».

بهار آن سال هر چه چشم ها به بالای کوه خیره شد دیگر خبری از قلیچ خان با آن قدم های محکم و استوار نبود! مردم آن سال به احترام او عید نداشتند ولی هیچ گاه محبت هایش را از یاد نمی بردند و تصمیم گرفتند روز ششم عید باز هم به محل سکونت او بروند و در پای آن سنگ عظیم که سال های قبل بر سر سفره قلیچ خان می نشستند، بنشینند و یادش را گرامی بدارند.

اکنون سال هاست از وفات قلیچ خان می گذرد و آن منطقه آبادی و سرسبزی گذشته را ندارد. قنات روستا نیز کم آب شده و جوان ها به شهرهای دور و نزدیک مهاجرت کردند ولی هر سال ششم عید، هرکس هرجا که باشد خود را به آبادی و کنار آن سنگ که به «سنگ قلیچ» معروف شده می رساند تا نشان دهد که محبت را نمی شود به خاک سپرد. آن سنگ نیز همچون قلب دریایی و پر از محبت قلیچ خان، ششم فروردین هر سال، چشم انتظار میهمانان خویش است.

بسیاری از جوانان، نوجوانان و حتی پیران محل دفن جنازه قلیچ خان را نمی دانند ولی آن سنگ و مکان سکونت وی را می شناسند تا جایی که بعضی افراد حتی به خرافات روی آورده و آن سنگ را مقدس می شمارند.

به یاد دوستان و آشنایان خود در شکاف های آن، سنگریزه می اندازند و آب، آجیل و تخم مرغ های رنگی را با آن تبرک می کنند و برای بیماران و پیران و کسانی که نتوانستند در آن روز به محل سنگ قلیچ بیایند می برند.

تاریخ و گذشته هر نقطه از این سرزمین کهن، سرشار از این صحنه های واقعی و جذاب است.

برگرفته از نشریه ندای بردسکن 

نویسنده : محمد قلی پور